نتایج اولیه یک تحقیق مهم ستاره شناسی که با استفاده از جدیدترین تکنیک‌ها انجام شده است، وجود پدیده رمز آلود انرژی تاریک را تایید کرده است.انرژی تاریک حدود ۷۴ درصد از جهان را تشکیل می دهد و اثبات وجود آن می تواند توضیح دهد که چرا عالم با شتابی فزاینده در حال انبساط است.

محبوبه عمیدی: این روزها نتایج حاصل از عملکرد «برخورددهنده بزرگ هاردونی» یا به اختصار ال.اچ.سی، به بحث داغ فیزیکدانان در فضای آنلاین تبدیل شده است و آنطور که از صحبت‌های اخیر برمی‌آید، می‌توان امیدوار بود آخرین ذره گم‌شده از ذرات بنیادی مدل استاندارد یعنی بوزون هیگز کشف شده باشد.

محمود حاج‌زمان: حتما همه شما تاکنون تردست‌هایی را دیده‌اید که توپی را زیر یک فنجان وارونه می‌گذارند و سپس این فنجان را به سرعت با فنجان‌های دیگر جابه‌جا می‌‌کنند. اگر تردست خیلی ماهر باشد، به نظر می‌رسد کاری می‌کند که توپ بین این فنجان‌های وارونه پرواز کند. اما در سیستم‌های کوانتومی که مشخصات یک جسم از جمله موقعیت آن، بسته به نحوه نگاه شما به آن می‌تواند تغییر کند، انجام چنین کارهای خارق‌العاده‌ای حتی بدون تردستی نیز امکان‌پذیر است. اکنون محقققان توانسته‌اند این حالت شگفت‌انگیز را با استفاده از یک فوتون منفرد که در آنِ واحد در سه مکان حضور دارد، به صورت آزمایشگاهی رویت‌پذیر کنند.

«هاوکینگ» در دوران تحصیلات مقدماتی‌اش با مشکلات درسی بسیاری روبه‌رو بود. البته مشکلات «هاوکینگ» از جنس آن افسانه‌ها و اسطوره‌هایی که درباره دانشمندان بزرگ می‌سازند که مثلاً «فلانی در دوره دبستان کودن بود یا در ریاضیات تجدید می‌آورد»، نبود. او واقعاً شاگرد درس‌خوانی بود اما بهترین نبود. تقریباً می‌توان گفت همیشه شاگرد دوم بود. حتی وقتی در امتحان ورودی کمبریج اول شد و انتظار داشت بزرگ‌ترین کیهان‌شناس آن روزگار، فرد هویل، او را به شاگردی بپذیرد، این‌گونه نشد. او دوره کالج را در آکسفورد تمام کرد و سپس برای تحصیلات تکمیلی به کمبریج رفت.

کهکشان راه شیری ما هم همچون دیگر کهکشان‌ها، منزلگاه ماده‌ای شگرف به نام ماده‌ی تاریک است. ماده‌ی تاریک نادیدنی (نامریی) است، و تنها به کمک کشش گرانشی‌ش حضور خود را نشان می‌دهد. اگر ماده‌ی تاریک ستارگان پرسرعت کهکشانمان را دور هم نگه نمی‌داشت، هر یک به سویی می‌گریختند.

چرا در آغاز خلقت، ماده با پادماده ناپدید نشد تا به جریانی عظیم از فوتون‌ها تبدیل شود؟ آیا انبساط فزاینده کیهان به این دلیل است که رفتار گرانشی پادماده درست عکس ماده است؟ چرا در اطرافمان پادماده نیست؟ آیا پادماده، همراه همیشگی ماده که قرار است مانند سایه همه جا همراه او باشد، می‌تواند اثر ضدگرانشی داشته باشد؟ محققان آزمایشی ترتیب داده‌اند که به زودی به این پرسش پاسخ خواهد داد.

تحقیقات اخیر دانشمندان را یک قدم به ساختن شبکه‌ای که بتواند اطلاعات را به شکل قابل اتکاء و کاملا امن در طول فواصل بلند ارسال کند نزدیک‌تر کرد.

فیزیک کلاسیک با کارهای گالیله و نیوتن تکوین یافت و در قرن نوزدهم به کمال خود رسید. در چارچوب فیزیک کلاسیک و هر سیستم فیزیکی با تعدادی متغیر، که تعدادشان در هر لحظه معیّن است، مشخص می‌شود. این متغیرها در یک دستگاه معادلات صدق می‌کنند و با دانستن مقدار آن‌ها در هر لحظه می‌توانیم مقدارشان در لحظات بعدی را مشخص کنیم. برنامه فیزیک کلاسیک مشخص کردن این متغیرها برای هر سیستم است. این برنامه تا نزدیکی اواخر قرن نوردهم با موفقیت طی شد، به‌طوری که در آن دوران فکر می‌شد که فیزیک به انتهای راه خود رسیده است. پروفسور جان تروبریج رئیس بخش فیزیک دانشگاه هاروارد در دهه‌های آخر قرن نوزدهم دانشجویان را از ادامه تحصیلات تکمیلی برحذر می‌داشت، زیرا به عقیده وی فیزیک حوزه‌ای از دانش بشری بود که در آن چیز مهمی برای اکتشاف باقی نمانده بود. به عقیده بعضی از فیزیکدانان تنها دقت تجربی ممکن است اضافه شود نه این که پدیده‌های جدید کشف شوند.

در سال ۱۹۳۵، انیشتین پس از سال‌ها تلاش برای نشان دادن ناقص بودن مکانیک کوانتومی، با کمک دو تن از همکارانش پودولوسکی و روزن مقاله‌ای تحت عنوان «آیا توصیف واقعیت توسط مکانیک کوانتومی کامل است؟» ارائه دادند. در مورد این مقاله باید گفت که یکی از پرمراجعه‌ترین مقالات می‌باشد و هم اکنون نیز از آن استفاده می‌شود. آن‌ها کوشیدند نشان دهند که عناصری از واقعیت وجود دارد که در توصیف کوانتومی وارد نشده‌اند پس مکانیک کوانتومی ناقص است.